Muzyczne talerze należą do rodziny instrumentów perkusyjnych, w których dźwięk wydobywany jest poprzez uderzanie ich o siebie.
Od Azji po Europę – wędrówka muzycznych talerzy
Talerze mają długą historię w Azji, na Środkowych Wschodzie i w Europie. W czasach starożytnych używane były do celów rytualnych. Choć w Europie znane były już w średniowieczu, to do XVII w. nie znalazły szerszego zastosowania. W XVII w. były jednym z ważniejszych instrumentów kapeli janczarskiej, dlatego nazywano je talerzami janczarskimi.
Obecnie znalazły zastosowanie we wszystkich typach orkiestr.
Muzyczne talerze do orkiestry wprowadził Ch.W. Gluck, zapewniając im w XIX w. stałe miejsce w grupie perkusji orkiestry symfonicznej. Zaś R. Wagner dokonał rozdzielenia talerza i bębna, które początkowo były nierozłączne.
Brzmienie muzycznych talerzy
Dźwięk talerzy jest nieokreślonej wysokości, zaś jego barwa zmienia się w zależności od siły i miejsca uderzenia. Istotną rolę w brzmieniu poszczególnych talerzy odgrywa również materiał, z jakiego jest on wykonany. Co ciekawe talerze pozornie wykonane z tego samego materiału, ale różnych producentów, będą brzmiały zupełnie inaczej.
Dźwięk muzycznych talerzy rozbrzmiewa w wielu utworach wybitnych kompozytorów, m.in. u G. Mahlera, R. Straussa czy I. Strawińskiego. L. Nono skomponował „Coro di Didone”, utwór w którym tłem śpiewu jest wyłącznie brzmienie 8 talerzy i 4 tam-tamów.